Zaterdagmiddag 18 maart was het weer zover. De sportiefsten van het stel stonden overigens al wéken te popelen. Het – inmiddels halfjaarlijkse – Padellen stond weer op de planning. Want zodra het voorgaande toernooi is afgelopen, is de eerste vraag nog elke keer “wanneer mogen we weer?!”. Met als resultaat: de organisatie schiet in de actiestand, reserveert meteen weer een handvol banen, en iedereen wordt opnieuw bij elkaar getrommeld om de sportiefste activiteit van het jaar uit te oefenen. Want dat we van alle markten thuis zijn, maken we allemaal weer graag waar.

Allereerst credits naar Bas die opperde dat we dit keer misschien maar eens vóór het Padellen de groepsfoto moesten maken. Ziet er ietwat representatiever uit, zo blijkt (en toen vonden we elkaar nog lief, later op het veld was dat soms wel even anders. Als je verloor, dan). Daarna werden de teams vakkundig ingedeeld van standje “ik heb 0 ervaring” tot niveau-Charlotte (lees: staat gemiddeld 4 keer per week op de Padelbaan). En dat was maar goed ook: want zo relaxt het eraan toeging op baan 7, zo fanatiek en professioneel speelden ze op baan 4. Maar één ding is zeker: we hebben allemaal meer dan ons best gedaan.

We hadden niét afgesproken om onze Innvolve-hoodies aan te trekken, beloofd, maar praktisch iedereen kwam erin aanzetten. Maar zo fanatiek als we waren, waren de truien al snel niet meer van belang. Links-en-rechts vlogen de ballen om de oren maar het gemiddelde niveau begint lichtjes te stijgen nu we al een paar keer met elkaar op de baan hebben gestaan. Dat gold zelfs voor Tobias, die praktisch rechtstreeks vanuit een festival naar Waalwijk was gerold. Was niks van te merken. Nóg niet tenminste. Ook Stefan heeft zich flink bewezen, want het indeel-team had een kleine inschattingsfout gemaakt – sorry, Stefan – en vond dat hij prima meekon met de fervent Padellers. Bleek hij maar één keer eerder gespeeld te hebben, maar laten we stellen dat hij niemand heeft teleurgesteld.

En wij zouden geen Innvolvers zijn als we niet na het Padellen snakken naar wat welverdiende snacks. Dus: de borrelplanken, bruine fruitschalen, het stokbrood en flesjes witbier kwamen al snel tevoorschijn. “Om de energie weer aan te vullen”. Na een uurtje keerden we allemaal tevreden, en toch wel vermoeid, huiswaarts. Al-met-al weer een geslaagde, sportieve dag met z’n allen!

Dus Waalwijk: tot snel (lees: over maximaal een halfjaar)!